Günümüze kadar süregelen bir mezhep olarak Zeydiliğin Yemen bölgesinde geçirdiği süreçlerden birisi de 16. yy.’da imametini ilan eden Mansûr-Billâh Kâsım b. Muhammed ile başlayan ve Cumhuriyetin ilanına kadar iktidarın soyundan gelenlerin devam ettirdiği dönem bulunmaktadır. Ancak Kâsımîler dönemi olarak bilinen bu sürece dair literatürde yeterli bilgi bulunmamaktadır. Mansûr-Billâh Kâsım b. Muhammed’in akaid, fıkıh, usul gibi alanlarda kıymetli eserlerinin yanı sıra kaleme aldığı ufak bir risalesi de bulunmaktadır. Bu çalışmada ise Kâsımî Hanedanlığının kurucusu olarak bilinen Mansûr-Billâh Kâsım b. Muhammed’in oğlu Müeyyed-Billâh (...) Muhammed b. Kâsım için kaleme aldığı vasiyet metninin literatüre kazandırılması amaçlanmaktadır. (shrink)

Son yıllarda İslam hukukunun kökeni ve gelişimi üzerine önemli çalışmalar yapılmaktadır. Bununla birlikte, hicrî birinci yüzyıl ile ilgili temel kaynakların olmayışı veya eksikliği dolayısıyla, bu dönemde rivayet edilen bilgilerin doğruluğu hakkında bazı şüpheler dile getirilmiştir. Bu nedenle, Risâletü’l-Ferâ’iḍ olarak adlandırılan yeni ve güvenilir eseri incelemenin önemli bir boşluğu dolduracağı kanaatindeyiz. Bu eserin, ilk olarak Zeyd b. Sâbit tarafından kaleme alındığı ve daha sonra hem birinci hem de ikinci yüzyıllarda yaşayan Ebu’z-Zinâd tarafından tefsir edildiği kabul edilir. Bu çalışmada, Muvaṭṭa’ ile Risâletü’l-Ferâiḍ’ (...) arasındaki otuz beşe yakın paragraftaki benzerlikten hareketle Risâlatü’l-Ferâiḍ’in, Muvaṭṭa’ın yazımı sürecinde bir kaynak olarak hizmet ettiği ve ayrıca Medine ehlinin ameli hakkında önemli bilgiler içerdiği tespit edilecektir. Son olarak, bu risalenin analizi ile temel hadis koleksiyonlarının sadece şifâhî rivâyetlere değil, bununla beraber yazılı belgelere de dayandığına dair iddianın daha isabetli olduğu ortaya çıkacaktır. (shrink)

Bu araştırma Mâtürîdîlerin iman alanındaki temel görüş ve kabullerine dayanarak, bu anlayışın imanı örtülü, kapalı bir temelde ele almaya imkân verip vermediğini tartışmaktadır. İmanı akledilebilenlerin en güzel ve değerlisi olarak gören Mâtürîdîler, Allah’a inanmayı aklî bir gereklilik kabul ederler. Onlar açısından sorumluluğun temel şartı akıldır ve imanın hakikati de ancak düşünme ve akıl yürütme yoluyla bilinebilir. Mâtürîdîlere göre iman, özü itibarıyla kalbin tasdikinden ibarettir ve öncelikli olarak o, bir kalp işidir. Bilgiye dayanması nedeniyle tasdik, önemli bir açıklık ve kesinlik unsurudur. (...) Bununla birlikte Mâtürîdîlerin imanı kalbin tasdiki olarak tanımlamaları ve onu tek başına yeterli görmeleri, imanı bir yönüyle açık ve şeffaf hale getirse de özellikle insana bakan yönü itibarıyla kapalı bir alan kalmaktadır. Mâtürîdîler de bunun farkındadırlar, Allah’a ve ahirete bakan yönüyle tek başına kalbin tasdikini yeterli görseler de dünyaya ve insana bakan yönüyle oluşan kapalılığın üste-sinden gelmek adına, dil ile ikrarın da imana eşlik etmesini gerekli görürler. Mâtürîdîlerin çoğunluğu imanın dünyaya ve insana bakan yönü itibarıyla tasdi-ki öncelerler ve ikrarı da önemserler. Onlara göre iman, dünya ve ahiret açısından, en açık tanımına da “kalp ile tasdik ve dil ile ikrar” olarak erişmiş oluyor ki, böyle bir anlayış bir kapalılık ihtiva etmez ve herhangi bir kapalılık durumunu da reddeder.Özet: Ebû Mansûr el-Mâtürîdî, Ehl-i Sünnet’in iki ana damarından birini temsil eden, Hanefî-Mâtürîdî geleneğin önemli düşünürlerinden biridir. Ebû Hanîfe’nin görüşlerini açıklama ve sistematik hale getirmesinin yanında o, hem ele aldığı konular hem de takip ettiği metodoloji açısından orijinaldir. Hanefî-Mâtürîdî geleneğin iman anlayışı, günümüz dünyasının gizli, kapalı (takiyyeci) iman anlayışlarına önemli bir cevap olma özelliği taşır. Onların iman davranış ilişkisi konusundaki söylemleri de günümüzün dışlayıcı iman anlayışlarına anlamlı bir cevaptır.Mâtürîdî düşüncesinde iman, Allah katından geldiği kesin olarak bilinen şeylerin anlaşılması, kabulü ve tasdik edilmesi olarak görülür. Mâtürîdîlere göre açıklık ve kesinlik, imanda önemli unsurlardır. Aynı açıklık ve kesinliğin, bireylerin iman anlayışlarına da yansıması gerekir. Bir müminin imanı, olabildiğince kesin, olabildiğince açık ve şeffaf olmalıdır. İmanı akli bir zorunluluk olarak Mâtürîdî’ye göre varlıkların güzelliğini aklî olarak bilmek mümkün olduğu gibi, benzer şekilde imanın güzelliğini de aklen bilebilmek mümkündür. Bu araştırma Mâtürîdîlerin iman alanındaki temel görüş ve kabullerine dayanarak, bu anlayışın imanı örtülü, kapalı bir temelde ele almaya imkân verip vermediğini tartışmaktadır. İmanı akledilebilenlerin en güzel ve değerlisi olarak gören Mâtürîdîler, Allah’a inanmayı aklî bir gereklilik kabul ederler. Onlar açısından sorumluluğun temel şartı akıldır ve imanın hakikati de ancak düşünme ve akıl yürütme yoluyla bilinebilir. Mâtürîdîlere göre iman, özü itibarıyla kalbin tasdikinden ibarettir ve öncelikli olarak o, bir kalp işidir. Bilgiye dayanması nedeniyle tasdik, önemli bir açıklık ve kesinlik unsurudur. Mâtürîdî’ye göre imanın kararlı ve ayrılmaz ögesi, tasdiktir. Tasdikin pek çok türü mevcuttur. Bununla birlikte Mâtürîdîlere göre imanın en kararlı ve önemli unsuru, kalbin tasdikidir. Kalbin tasdikine dayanmayan bir iman, Allah katında geçerli olmadığı gibi ahirette de kurtarıcı bir iman değildir.İmanın kalbin tasdiki olarak tanımlanması önemlidir. Mâtürîdîler açısından tasdik, bilgiye dayanır ve bu nedenle de kesinlik ve kararlılık ifade eder. Başka bir deyişle o, inanılması gereken şeylerin kesin bir bilgisi ve onayıdır. Mâtürîdîlere göre açıklık ve kesinlik iman söz konusu olduğunda hayatîdir ve bu nedenden dolayı da kalbin tasdikine güçlü vurgu yaparlar. Bu nedenle iman, en güçlü, en kesin ve açık anlamını kalbî tasdikte bulur ve öncelikli olarak bir kalp işidir. Mâtürîdî’ye göre iman bir inanç meseledir; inanç ise ancak kalp ile olur. Bu nedenle de imanı kalbin tasdiki olarak tanımlamak aklî bir gerekliliktir. İmanın kalbin tasdikine dayanması anlamında, birey ile Allah arasındaki ilişki açıktır ve kuşku barındırmaz. Mâtürîdîlere göre tek başına kalbin tasdiki yeterlidir. Kalbin tasdikine dayanan böyle bir iman, geçerli imandır ve daha çok ahiret hayatına yöneliktir. Ancak onun insana ve dünyaya bakan yönü kapalı ve belirsiz kalmaktadır. Böyle bir inancı insanların bilebilmesi mümkün değir, zira kalpteki imanın varlığı onlar açısından kapalıdır. Yalnızca kalpte olan bir imanı yalnızca Allah bilebilir. Bir mümin için kalbin tutumu tek başına yeterli ve tasdikin diğer boyutları da gerekli değilse, o zaman iman bireysel ve kişiye özgü kalmaktadır. Bunu bir çeşit kapalı (insana açık olmaya) iman türü olarak görmek mümkündür. Bu durum ise tasdikin ihtiva ettiği açıklık ve kesinlik boyutuyla çelişir.Bununla birlikte Mâtürîdîler de imanın yalnızca kalp ile tasdik ve ahirete bakan yönüyle tanımlandığında ortaya çıkan bu riskin farkındadırlar. Ancak şu acıktır ki, onlar imanın yalnızca kalbin tasdiki olarak açıklanmasını, ahirete dönük ve teknik anlamda bir doğrulama türü olarak görürler. Mâtürîdîlerin büyük çoğunluğu, imanın insana bakan yönünü de hesaba katarlar ve bu açıdan onlar, imana kalbin tasdiki kadar dilin ikrarının da eşlik etmesi gerektiğini düşünürler. Bu durumda imanın en açık ve en şeffaf anlamına, kalb ile tasdik ve dil ile ikrar olarak tanımlandığında kavuştuğunu söylemek mümkün olacaktır. Mâtürîdîlere göre iman hem ahiret hem de dünya hayatı açısından en açık ve en kesin anlamına “kalb ile tasdik ve dil ile ikrar” olarak tanımlandığında erişir. Böyle bir anlaşım bir kapalılık barındırmaz ve herhangi bir kapalılık durumunu da reddeder. Diyebiliriz ki, Mâtürîdî düşünürler, imanın dünya hayatına bakan yönünü dikkate aldıklarında, kalbin tasdikinin ötesinde, imanın diğer boyutlarını da hesaba katarlar ve iman anlayışlarını bu açıdan inşa ederler. Kalbin tasdiki, dil ve davranış vasıtasıyla nesnel alana taşınır ve gözlemlenebilir duruma gelir. Diğer taraftan Mâtürîdîler, kalp ile tasdike dayanmayan salt bir dil ile ikrarı, imanın geçersiz bir biçimi olan nifaka özdeş görürler. Böyle bir iman Allah katında da ahiret hayatı açısından da geçerli bir iman değildir. (shrink)

Annemarie Schimmel, dünya dinleri, felsefe, biyografi, edebiyat gibi ko-nularda kaleme aldığı eserlerle Doğu’da ve Batı’da isminden söz ettiren velûd bir akademisyendir. Diğer yandan onun özellikle tasavvuf alanında ortaya koyduğu çalışmalar, tasavvuf düşünce geleneğinin Batılı araştırmacılar tarafından objektif bir perspektiften okunmasına ve yeniden ilgi odağı olarak değerlendirilmesine sebep olmuştur. Tasavvuf tarihi olarak değerlendirebileceğimiz Mystische Dimension des Islam, Mevlânâ Celâleddin Rûmî’nin tasavvufî görüşlerini irdelediği Ich bin Wind du bist Feuer, tasavvufa giriş niteliğinde olan Sufismus: Eine Einführung in die islamische Mystik ve Hallac-ı (...) Mansûr’u konu edindiği Al-Halladsch: Märtyrer der Gottesliebe: Leben und Legende eserleri, onun bu sahada bilinen çalışmalarından birkaçıdır. Schimmel, Yunus Emre’nin bazı şiirlerini de Ausgewählte Gedichte von Yunus Emre isimli eseriyle Almanca’ya tercüme etmiştir. Ayrıca onun Yunus Emre’nin tasavvufî görüşlerini tahkiye metoduyla anlattığı ve bazı şiirlerini irdelediği Wanderungen mit Yunus Emre ismiyle bilinen çalışması Anadolu’da tasavvuf kültürü ile irtibatlı olarak tasnif edilebilecek bir diğer eseridir. Bu makale, eserlerinden hareketle Schimmel’in Anadolu’da yetişmiş bir mutasavvıf olarak Yunus Emre telakkisini ve onun perspektifinden Anadolu’da tasavvufî düşüncenin ve kültürün izdüşümlerini konu edinmektedir. (shrink)

In his article, a unified brain-based determination of death is described by James Bernat (2024) as a permanent cessation of systemic circulation causing a permanent cessation of brain circulation...

This thoughtful, learned, well-written, extensively illustrated, and heavily documented study deserves to be regarded as a landmark in art history. Traditional art history has dealt for the most part with the “fine arts” (chiefly painting, drawing, sculpture, and architecture), whereas other human creations that take physical form (such as furniture, ceramics, textiles, and metal and glass items), whether utilitarian or decorative (or both at once), are considered “craft” or “applied art” and are studied by folklorists, anthropologists, and archaeologists and often (...) displayed in different museums. Cooke wishes to break down this “hierarchical taxonomy,” this “fragmented, hierarchical field,” that emerged from Western Europe's “misunderstanding of art,” which valued “the cerebral over the manual.” His goal, in other words, is to outline “a more inclusive human history of art”— “a connected art history.” This phrase from his subtitle refers not simply to connecting “fine art” with “applied art” but also to crossing temporal and regional boundaries. Still another act of connecting is to examine all parts of an object's life history, and thus the three main divisions of the book deal with the making of objects, their circulation from one person and place to another (and “their ability to transmit ideas” in the process), and their meaning for the persons who possessed or encountered them.Over the years I have repeatedly said that all objects made by human beings are worthy of preservation and study because they bring us into direct contact with the past and, as part of our surroundings, affect our thoughts in the present. Every object, I have argued, including copies of a single printed edition of a book (so-called duplicates), is an independent witness to the past. I am particularly pleased, therefore, to welcome a major book that explores in detail, with a wealth of examples from many centuries and cultures, the place of objects in human history. Cooke's pursuit is “object-driven,” beginning with the nature of the materials and finally coming to “the inherent power of the object itself to influence human thought and action.” (Compare the subtitle of Sherry Turkle's 2007 anthology Evocative Objects: Things We Think With.) Cooke's refusal to separate “materials” from “people,” or “technologies” from “values,” reminds me of John Szarkowski's approach to photographs. In Photography until Now (1989), Szarkowski points out that histories of photography generally treat technical matters separately from artistic ones—a split between the “empirical” and the “intuitive” that he finds indefensible, for “these two ways of knowing meet in the process of making things.” He adds, “The meeting can be cordially symbiotic or aggressively competitive, but its resolution defines the character and meaning of the thing that is made.” This statement has been a favorite of mine as an elegant characterization of the nature of art, and it is one that Cooke would clearly agree with.Cooke does not discuss photography, but he makes clear that he is not attempting a “comprehensive history that charts the complete ebb and flow of objects over time.” Rather, his book is meant to be a “suggestive guide” to the “principles of material literacy,” a “kit of tools for future complex constructions of history.” Even so, I find some of the omissions puzzling. Why, for example, are glass objects not taken up, when he so thoroughly deals with other common materials? More serious, in my opinion, is the exclusion of the fine arts. (Of the 215 illustrations, five are of oil paintings and one is of a Japanese print, but they are present only as the sources for information drawn from their pictorial content; one Hogarth engraving is shown because its image was often reproduced on punch bowls; and there is a very brief passage on the “uneasy relationship” between sculpture and material culture, but no sculptures are illustrated or used as examples for discussion.) Presumably Cooke felt it was unnecessary for his book to encompass the fine arts after demonstrating that functional objects are just as sophisticated artistically and culturally as products of the fine arts are. Yet those products also belong to the universe of “entangled objects” (How could they not?), and it would have been illuminating to see them adduced among the examples Cooke cites. One could argue that by excluding them—and by referring to the makers of the objects he does discuss as “artisans” and “craftspeople”—he comes close to reinforcing the division he wishes to eliminate.Less easy to explain is Cooke's omission of books, for they have been one of the largest and most widely circulated classes of utilitarian objects. Most people never think about books as objects, treating them only as disposable receptacles for transmitting verbal texts in tangible form (which is why so many books are destroyed when their texts supposedly become available in another form). Such people do not realize that texts have connections with their physical embodiments. (For example, books, whether manuscript or printed, often contain clues revealing how their texts were affected by the production process; and readers’ attitudes toward texts can be influenced by their presentation.) Cooke, however, with his deep understanding of the way objects function and his impressive knowledge of the scholarship, cannot be one of these uninformed people. He would obviously be aware of the vast literature devoted to leather and cloth bookbindings and their decoration, as well as to the myriad styles of letters and the varieties of paper and parchment; he would also know how letterforms and binding designs reflect a complex interplay of social, political, and artistic forces. Bibliographers have long studied books as Cooke advocates studying other objects: “working from the inside out,” beginning with the evidence in books themselves for reconstructing the routines that were followed in their creation. And book historians are recognizing the necessity for an international approach like Cooke's, since many of the books circulating in one country originated in other countries. Books would have been a prolific additional source for illustrating Cooke's analyses.My admiration for Cooke's book is not altered by these few disappointments. Even without discussions of paintings, sculptures, and books, it is still exhilarating in its scope and depth. One hopes that art and material-culture historians will pay attention to it. But it ought to have a wider audience, for the daily lives of all of us would be enriched by a greater appreciation of the objects that make up a significant part of our environment. (shrink)

This volume contains papers that represent Leibniz’s early thoughts on the problem of evil, centering on a dialogue, the Confessio philosophi, in which he formulates a general account of God’s relation to sin and evil that becomes a fixture in his thinking. How can God be understood to be the ultimate cause, asks Leibniz, without God being considered as the author of sin, a conclusion incompatible with God’s holiness? Leibniz’s attempts to justify the way of God to humans lead him (...) to deep discussion of related topics: the nature of free choice, the problems of necessitarianism and fatalism, the nature of divine justice and holiness. All but one of the writings presented here are available in English for the first time. (shrink)

In these essays, we are concerned with virtue in journalism and the media but are mindful of the tension between the commercial foundations of publishing and broadcasting, on the one hand, and journalism's democratic obligations on the other. Adam outlines, first, a moral vision of journalism focusing on individualistic concepts of authorship and craft. Next, Craft attempts to bridge individual and organizational concerns by examining the obligations of organizations to the individuals working within them. Finally, Cohen discusses the importance of (...) resisting the powerful corporate logic that pervades the news media in the United States and calls on journalists to be courageous. (shrink)

Global properties of canonical derivability predicates in Peano Arithmetic) are studied here by means of a suitable propositional modal logic GL. A whole book [1] has appeared on GL and we refer to it for more information and a bibliography on GL. Here we propose a sequent calculus for GL and, by exhibiting a good proof procedure, prove that such calculus admits the elimination of cuts. Most of standard results on GL are then easy consequences: completeness, decidability, finite model property, (...) interpolation and the fixed point theorem. (shrink)

This essay explores a major ethical variable in personal sales: trust. By analyzing data drawn from life insurance sales, the essay supports the thesis that the role of the agent and the exigencies of personal sales create certain antinomies of trust that compromise the sales process. As a result, trust occupies a problematic and apparently paradoxical position in the sales process. On the one hand, success in personal sales is held to depend upon trust. On the other hand, because the (...) techniques required to form trust in personal sales nullify the conditions under which trust is possible, these instruments of trust formation are self-defeating. (shrink)

ABSTRACT Fine examination of our accumulated cultural knowledge is especially helpful in studying the emotions, which are only tangentially accessible to experimental manipulation. Here I use the six properties of emotions that Elster has summarized to suggest how they show a need for changes in the science of motivation. The apparent adaptive purpose of emotions lies in their action tendencies – what they add to the cold calculation of advantage. Subjectively they stand out by their intrusiveness, the duration of which (...) often has a half-life. Emotions each have a valence, which suggests that they are not only motivating but also motivated, an implication that requires re-examination of how negativity works. Emotions are also experienced as ‘triggered’, but are so malleable that triggering cannot mean a simple conditioned reflexiveness. Emotions are not only triggered – or motivated – by beliefs, but motivate beliefs in turn, and can be fed back on themselves in a ‘wildfire’ phenomenon. These feedback effects are further evidence against emotions being reflexive. With regard to the three great revolutions, I argue that enthusiasm differs from romantic love only in its object, and urgency comes from the dysphoria of using response suppression for self-control. I can add nothing further to Elster’s masterful history. (shrink)

Lichtenbergs Schriften können wir uns als der wunderbarsten Wünschelrute be‐dienen; wo er einen Spass macht, liegt ein Problem verborgen.

Es ist eigentlich zu früh, Anmerkungen zu einem Buch zu machen, das nach dem Selbstverständnis seines Autors erst in einem zweiten Buch zur Sache kommen soll, nämlich zu dem, was er «die inhaltliche Auseinandersetzung mit einzelnen anthropologischen Themenbereichen» nennt. Damit stellt sich natürlich gleich die Frage: Was soll denn das erste, also das hier vorliegende Buch leisten? Man kann dessen Aufgabe so umreißen: Es soll den Rahmen abstecken, innerhalb dessen die anthropologische Diskussion des 13. Jahrhunderts stattfand. Mit dieser Aufgabenbestimmung geht (...) die Annahme einher, dass die Forschung diesen Rahmen bislang nicht oder doch nicht richtig abgesteckt hat. Diese Annahme stützt sich auf Mängel der mediävistischen Anthropologie. (shrink)

Socrates (in the Meno) denied that virtues like courage could be taught, whereas Protagoras defended this claim. Compassion is discussed below in this context; it is distinguished from related, but different, moral qualities, and the role of imagination is emphasised. 'Sympathy's and role-modelling views of compassion's acquisition are criticised. Compassion can indeed be taught, but neither by the example of a few, isolated physicians nor by creation of Departments of Compassion. In replying to one standard objection to teaching compassion, it (...) is emphasised that scientific competence and compassion aren't mutually exclusive. (shrink)

Dinin temel kaynaklarının Arapça olması, sınırların genişlemesine paralel olarak dilin Arap olmayanlara öğretilmesi ihtiyacı, dilde hataların (lahn) yaygınlaşması, resmî yazışmalarda Arapçanın hâkim dil olması ve bilim dili olarak kullanılması gibi sebeplerle Arapça, dinî ilimlerle birlikte öğretimi yaygın bir şekilde yapılan ilimler arasında yer almıştır. Dinî metinlerin daha iyi anlaşılmasını sağlamak, verilecek dersleri açık ve anlaşılır bir şekilde sunmak, nitelikli bir vaiz ve hatip olmak, delil getirmek ve düşünceyi temellendirmek, münazara ve cedelde başarılı olmak Arapçaya iyi derece hâkim olmayı gerektirmekteydi. Bu (...) sebep ve ihtiyaçlar nahvin bir ilim dalı olarak teşekkülüne ve öğretimine zemin hazırlamış; öğretimi bâdiye (çöl), küttâb, ev, mescit, cami, kitapçı dükkânları, kütüphaneler, devlet daireleri ve medreseler gibi mekânlarda gerçekleşmiştir. Bu çalışma, Arapça öğretimini medreseler açısından ele almakta olup Nizâmiye ve Müstansıriyye Medreseleri merkeze alınarak genelde edebî ilimleri özelde ise nahiv öğretimini konu edinmektedir. Araştırmanın amacı, Arap dilinin söz konusu medreselerde hem dinî ilimlere hazırlayıcı ve destekleyici hem de ayrı bir alan olarak tedris edildiğini ortaya koymaktır. Bu bağlamda çalışma; medreseler kurulmadan önce Arap dilinin hangi merkezlerde tedris edildiğini, medreseler kurulduktan sonra bunun ne şekilde devam ettiğini ortaya koymayı hedeflemektedir. Nizâmiye Medreseleri, Büyük Selçuklu veziri Nizâmülmülk (öl. 485/1092) tarafından 449-450/1057-1058 yıllarında ilki Nîşâbur’da olmak üzere Bağdat merkezli kurulan medreselerin genel adıdır. Müstansıriyye Medresesi ise Abbâsî Devleti (750-1258) halifelerinden Ebû Ca‘fer Mansûr Müstansır-Billâh (623-640/1212-1242) tarafından 625/1227-28 ile 631/1233-34 yılları arasında inşa edilmiştir. Sözü edilen medreselerde -özellikle Nizâmiye Medreselerinde- ağırlıklı olarak dinî ilimler (Şâfiî fıkhı, hadis, Kur’ân ve tefsir gibi) ve bunlar arasından özellikle fıkıh ilimleri (fürû‘, usûl, ferâiz, mezheb ve hilâf) tedris edilmiştir. Bu medreselerde müstakil nahiv kürsüsü veya nahve ayrılmış bir bölüm bulunmamakla beraber kendisine olan ihtiyaçtan dolayı nahivle ilgili derslerin verildiği kaynaklardan anlaşılmaktadır. Zira Bağdat Nizâmiye Medresesi’nin vakfiyesinde nahvin öğretimi için bir nahiv hocasının alınacağı açıkça belirtilmekte, üstelik burada görev yapan müderrisler arasında hatırı sayılır nahiv âlimi bulunmaktadır. Ayrıca medreselerde öğrenim gören talebelerin biyografilerinden hareketle de nahiv ilminin öğretildiği anlaşılmaktadır. Araştırma tarihsel bir konuya odaklandığı için yazılı dokümanların incelenmesi tekniğiyle ele alınmıştır. Buna göre veriler öncelikle dönemle/medreselerle ilgili temel kaynaklardan hareketle elde edilmiş; bilhassa yorum, karşılaştırma, çıkarım ve iddiaların temellendirilmesinde güncel araştırmalardan da istifade edilmiştir. (shrink)

In 2005 St Andrews Studies published a volume of essays by Anscombe entitled Human Life, Action and Ethics, followed in 2008 by a second with the title Faith in a Hard Ground. Both books were highly praised. This third volume brings essays on the thought of historical philosophers in which Anscombe engages directly with their ideas and arguments. Many are published here for the first time and the collection provides further testimony to Anscombe's insight and intellectual imagination.

Hicrî birinci yüzyılın sonu ile ikinci yüzyılın ortalarında yaşamış bulunan Ca‘fer-i Sâdık ve Ebû Hanîfe, akran iki âlimdir. Kûfe’de yetişen ve Ehl-i sünnet mezheplerinden birinin imamı olan Ebû Hanîfe’nin, Medine’de yetişen ve İsnâaşeriyye’nin altıncı imamı kabul edilen Ca‘fer ile bir araya geldiği ve onun talebesi olduğu hem sünnî hem Şiî kaynaklarda rivayet edilmektedir. Mukaddem kaynaklarda Ebû Hanîfe’nin Ca‘fer-i Sâdık’ın öğrencisi olduğu yönündeki ifadelerin, muahhar kaynaklarda abartılı bir şekilde yorumlandığı görülmüştür. Bu çalışmada Ebû Hanîfe ile Ca‘fer-i Sâdık arasındaki hoca-talebe ilişkisi netleştirilmeye (...) çalışılmıştır. Bu sebeple öncelikle kısaca her iki imamın hayatı ele alınarak onların ilmî birikimi tespit edilmiştir. Akabinde Ebû Hanîfe ile Ca‘fer’in ne zaman ve ne kadar süre birlikte oldukları, Ebû Hanîfe’nin Ehl-i beyt’e yönelik tutumunun Ca‘fer’den ilim almasında ne gibi bir etkisinin bulunduğu ve çeşitli ilim dallarında Ebû Hanîfe- Ca‘fer ilişkisi tespit edilmeye çalışılmıştır. (shrink)

It is a landmark theorem of McKinsey and Tarski that if we interpret modal diamond as closure, then \ is the logic of any dense-in-itself metrizable space. The McKinsey–Tarski Theorem relies heavily on a metric that gives rise to the topology. We give a new and more topological proof of the theorem, utilizing Bing’s Metrization Theorem.